Van A’DAM naar ROMA 2023 – 7

Op zaterdag 10 juni zouden we onderweg naar een nieuw verblijf het ontbijt kopen en gebruiken. Maar langs de E45 wordt geen ontbijt verkocht, dus daar komen we pas later aan toe. In Orte zoeken we naar brood en een supermarkt. Dat heeft wat voeten in de aarde. Tot twee keer toe moeten we – om te voorkomen dat we dadelijk boven in de stad op de rots uitkomen – de camper keren op de smalle straatjes met veel auto’s. Dat lukt en we komen uit bij een supermarkt. Terwijl José inkoopt, valt mijn oog op AutoStop en denk ik misschien hulp te kunnen krijgen bij het verwisselen van een al een paar dagen kapot remlicht. Daar tref ik een vriendelijke man, die zoals iedere Italiaan zegt, een beetje Engels kent, maar vooral mij wil helpen. Na een kwartier zoeken, bellen en een door hem getekende plattegrond weet ik waar ik geholpen kan worden. Bij Strappini s.p.a. in de Industriële Zone aan de rotonde bij de tolpoorten naar de Autostrada.

Dan gaan we na de boodschappen daarnaar op zoek. Daar komen is geen probleem, maar waar ligt het gebouw met die naam. Rechts van McDonald’s. En dat blijkt dan letterlijker te zijn dan wij dachten. Ze delen de weg ernaartoe. We worden doorverwezen naar het Officina aan de zijkant. Daar staan vier mannen die ons ontvangen, controleren wat er mis is en de jongste bediende opdragen het euvel te verhelpen. Dat doet hij vakkundig en na 10 minuten rijden we de garage weer uit, na een fooi te hebben gegeven voor de gratis verleende dienst.

En dan zijn we snel op onze nieuwe camping Agrisosta L’lisola Degli Ulivi in Orte. Vanuit onze camper hebben we zicht op de hoog op een rots gelegen stad. We kwamen er aan bij een hekwerk met een telefoonnummer en hoorden wat onbegrijpelijk Italiaans, toen we dat intoetsten. Was dit het goede nummer? Of een automatenstem? Na een tijdje wordt er teruggebeld en komt er op het terrein een man aangelopen, die de poort van een afstand opent en ons binnenlaat. We parkeren onze “Lagan’ en krijgen uitleg over toilet, wasgelegenheid e.d. En krijgen een setje sleutels om via enkele kleine poortjes met de fiets het terrein af en op te kunnen. Alles ziet er luxe en netjes uit. In de middag genieten we onze siësta en later werken we aan ons verslag en de planning voor komende dagen.

Op zondagmorgen hebben we het plan op en neer naar Amélia te fietsen. Uiteindelijk wordt dat meer dan dat alleen. We zijn op tijd op weg en fietsen ontspannen redelijk gelijk op met een aantal zondagsrijders, die de lichte stijging langzaam verwerken. Tegen elf uur komen we aan in Amélia en drinken op een terras een americano, nadat we een espresso van de verwarde bedienster hadden afgewezen. Verward was ze wel, want ze kwam alweer gauw aanlopen en pakte mijn kopje opeens op, terwijl ik dat nog niet uit had. Een typisch Italiaanse gewoonte?

Dan fietsen we nog een stukje verder naar het hoger gelegen oude stadscentrum. Ter hoogte van de kerk is het een drukte van mensen en zien we versieringen aangebracht op het wegdek. Ik denk aan mijn jeugd, toen er tien dagen na Pinksteren op kermisdonderdag in Sevenum altijd een Sacramentsprocessie was. Er werden met gekleurd zand allerlei religieuze afbeeldingen aangebracht waarop alleen de priester met de monstrans mocht lopen. Maar voor die processie zijn we hier te laat. We zijn nog net op tijd om enkele afbeeldingen voor later vast te leggen. Er lopen mannen met bezems en sneeuwruimers, die het versiermateriaal bijeenvegen en op een aanhangwagen gooien. Daarachteraan komt een straatstofzuiger die met veel lawaai de laatste restjes opveegt.

We gaan de kerk binnen voor de net begonnen viering. Voor de preek komt de priestervoorganger naar de microfoon en de volgende tien minuten – wat jammer dat we het Italiaans niet machtig zijn  – worden we getrakteerd op een tirade, die me doet denken aan Hans Teeuwen of Joep van het Hek, of is het toch meer Hitler, die ik hierin hoor!? Of toch een bevlogen predikant.

Op maandag zijn we er om 7 uur uit en om 9 uur op de fiets richting Civita Castellana over Vasanello en (door een afslagfout gemist) Vignanello. We moeten flink wat klimmen, omdat we in Orte een stuk omhoog moeten in de stad. Dan zwaaien we af en na een paar kilometer nemen we bij een Mariabeeldje een drinkpauze. We maken er ook enkele foto’s. De hele streek staat vol boomgaarden met hazelnoten, die nu al een aardige omvang hebben, hier en daar afgewisseld met olijfboomgaarden of bomen met andere noten. Na een koffiepauze in Corchino fietsen we verder tot in Civitate Castellana. Daar zoeken we een restaurant en vinden er een uitstekende bistro, waar we een goede maaltijd genieten, José met vis en ik rundvlees met aardappelpuree en kastanje-crème. We sluiten af met een kop caffé americano.

Dan zoeken we de terugweg via een andere route. Maar dat vraagt om te beginnen zoekwerk. Eerst lopen we vast op een industrieterrein (de routeplanner herkent niet altijd een rotonde als zodanig en heeft het dan over links of rechts afslaan), maar we komen er uit. Wat later zitten we volgens de routeplanner op de goede weg, maar wordt de weg steeds ontoegankelijker. We besluiten een bewoner te vragen, die zijn zoon roept. Die komt, zo op het eerste oog niet enthousiast, naar buiten en vertelt dat we aan de andere kant van de spoorlijn moeten zijn(een 30 tot 40 meter naar links). Als we die plek eenmaal gevonden hebben gaat het snel vooruit. En volgen we vooral het dal van de Tiber, dat hier een hele slinger maakt.

Op dinsdag 13 juni rijden we met de camper binnen goed één uur naar Rome, deels over de autostrada, waarvan de tolpoorten wel aangepast lijken aan ons niveau. Ze zijn makkelijker te gebruiken. Al kent die autostrada soms ook heel slechte delen, deze is een uitkomst om de werkelijk slechte lokale verbindingswegen te vermijden. Gelukkig wordt er hier en daar stevig gerepareerd. Het verkeer is niet al te druk en goed te hebben tot we binnen de invloedsfeer van de stad komen. Dan wordt het onmiddellijk filerijden. Maar onze camping ligt aan de noordkant, dus we zijn er snel.

Voor 12 uur hebben we onze camper op Village Flaminio Camping staan en kunnen we aan de ochtendkoffie. Geen minuut te vroeg, want de donder rommelt al in de verte en snel breken de hemelsluizen open. Gevolg: na een drie kwartier staat onze ‘Lagan’ met zijn vier wielen in het water en stap ik buiten ook in het water. We vinden dat we dit niet kunnen accepteren, temeer er de komende dagen nog meer regen komt. Daarom loop ik naar de receptie met de mededeling dat we willen verhuizen. Dat wordt direct aanvaard. Dus verhuizen we van plaats 153 naar plaats 163.

Een aantal uren later kunnen we bij een tweede onweersbui met voldoening constateren dat dit een goede actie van ons is geweest. En zeker als we hier nog tien dagen willen verblijven. Uiteindelijk blijken we die tien dagen een extra ruimte standplaats te hebben, omdat er voor de plek naast ons (164) weinig belangstelling is door een boomstamrestant in het midden ervan.

Woensdag 14 juni: Onze hoop van gisteren, dat het vanmorgen droog weer zou zijn komt uit. Het is tegen de ochtend nevelig en de verwachting van echte regen ligt rond de middag. We kunnen met een gerust hart ons voorbereiden op een goede aankomst op het Pietersplein. Tegen 9 uur zitten we op de fiets en beginnen we aan de laatste 12 km daar naar toe. Het wordt een rustige tocht over een degelijk fietspad over de dijk langs de Tiber. Overal veel sportterreinen, tennis- en padel-banen en ook een paardenrenbaan. Het fietspad loopt door tot een kilometer voor Vaticaanstad. Het laatste stuk lopen we tot we de fietsen een straat verder parkeren op de hoek van de Via Ottaviano en het Piazza del Risorgimento en te voet verder gaan, omdat lopen met de fiets nu niet te doen lijkt. Het is er verder op straat en op het Sint Pietersplein stampvol met mensen. We gaan op het plein in de schaduw onder de colonnade zitten en genieten van de drukte van de mensen en vechten ietwat tegen de drukkende hitte. En … we kunnen ons geluk niet op: eindelijk zijn we dan in Rome!

Na het middageten gaan we op zoek naar een testimonium. We zouden ons daarvoor moeten melden bij de Zwitserse Garde links van de Sint Pieter. Die verwijst ons naar een toezichthouder op het plein en die weer naar een collega aan de andere kant van het plein. Die maakt ons duidelijk dat we daarvoor in de Sint Pieter moeten zijn en dus door de security-controle moeten. Voordeel is dat we de hele wachtrij voorbij kunnen lopen en snel aan de beurt zijn. Na wat gestuntel van ons en hilariteit bij de vijf toekijkende Italiaanse agenten komen we er door. Dan lopen we in de rij verder tot bij de trappen om dan te horen dat we nu rechtdoor moeten. De bewaker daar, die we het woord ’testimonium’ toevertrouwen, lijkt te schrikken en loopt snel naar een jongeman iets verder in de gang. Die neemt het over en voor we het ons realiseren, hebben we een testimonium in onze handen, keurig verpakt in een grote witte envelop. De man heeft nog niet eens gekeken naar ons pelgrimspaspoort en had er sneller de stempel in staan dan wij ons formulier voor de statistiek ingevuld: vertrek 25-04-2018 en aankomst 14-06-2023.

Dan gaan we – nu we toch zover zijn, maar eigenlijk niet nu de bedoeling was – toch maar de Sint Pieter in. Wat een drukte van mensen, die luid pratend vooral aandacht hebben voor zichzelf en het ene selfie na het andere maken. Natuurlijk is de achtergrond wel belangrijk, maar voorop staat de fotograaf met andere naasten. We lopen wat rond, zoeken een weg tussen de mensen, maken wat foto’s voor zover dat kan en gaan een tijdje zitten om wat rust te vinden. Na het verlaten van de Sint Pieter komen voorbij de winkel van het Vaticaan. Daar kopen we wat kaarten. In het postkantoor ernaast is ruimte om deze kaarten te schrijven en er postzegels op te doen. Daarna kunnen ze gelijk op de Vaticaanse brievenbus. We lopen het plein af, terwijl de lucht aan de noordoostkust donker begint te worden. Zal het direct gaan regenen? Net voor we bij de fietsen aankomen valt die regen er flink uit.

Wanneer het regenen afneemt, lopen we de hoek om en stoppen we onze envelop in een fietstas en lopen we met de fiets aan de hand weer naar het Sint Pietersplein voor een ‘statiefoto’ van onze aankomst in Rome. Dit hadden we vanmorgen rond half elf onmogelijk kunnen doen. Nu wel, gelukkig! Op weg naar huis kopen we bij een ‘pannificio’ brood. Onder het eten daarvan kijken we naar de uitvaart van Bart Jansen, die vanmiddag om half twee in Deurne heeft plaatsgehad en waar we dus niet bij konden zijn. We leven op die manier van een afstand mee met de familie van Bart, die voortaan een man/vader missen moeten, en met de parochie, die met een werkkracht minder verder moet.

Op donderdag 15 juni gaan we kijken naar enige planning. Die komt er op neer dat we zaterdagmorgen gaan deelnemen aan een fietstocht door Rome. We melden ons digitaal aan en gaan met de eigen fiets. Op vrijdag willen we naar de Friezenkerk om ons voor de oorkonde te melden. We krijgen die dan op zondagmorgen na de eucharistieviering uitgereikt. Tijdens het boodschappen doen rond de middag is het behoorlijk warm. Het geeft ons weinig fut vanmiddag nog naar Rome te gaan.

Intussen blijkt vanmorgen dat onze verhuizing van eergisteren bij de leiding tot enig inzicht heeft geleid. Er blijkt een bedrijf ingehuurd om de lager gelegen plaatsen met kiezels te verhogen. Merkwaardig is dat onze eerste plek 153 geen ophoging krijgt. Als er vanmiddag een Oostenrijker op gaat staan, kan ik niet nalaten hem te vertellen wat ons eergisteren daar is overkomen. Een uur later is hij er weg.

Op vrijdag 16 juni zijn we in de ochtend met de bus naar de stad gegaan en hebben we eerst de Friezenkerk bezocht. Die ligt links van de colonnade van het Vaticaan en is van verre te herkennen aan de Nederlandse vlag boven een trap. Daar hebben we een laatste stempel in ons pelgrimspaspoort gekregen en afgesproken dat we de oorkonde zondag komen ophalen.

Daarna zwerven we wat doelloos rond in de veel te drukke en warme stad. We komen voorbij het Parthenon, maar de wachtrij is er zolang, dat we ons daar niet tussen willen zetten.

Als we tegen vijf uur de bus willen nemen voor de terugreis staat er bij de halte volk voor wel drie bussen. Het blijkt dat er in het Olympisch Stadion een concertoptreden is van een rockartiest voor 120.000 toeschouwers. Het stadion is volgens de aankondigingen het best te bereiken via buslijn 32. En daarvoor blijken geen extra bussen ingezet te zijn. Wij behoren tot de gelukkigen die erin slagen een zitplaats te bemachtigen. Hoe dichter we bij het stadion komen hoe drukker het wordt, niet alleen van mensen, maar ook van links en rechts achtergelaten autosteps. Nu begrijpen we ook het nut van de gele banden die we vanmorgen overal langs de weg aangebracht zagen.

Tot zover deze week, waarin we Rome hebben bereikt. José en Harry