De lange gangen met de zwarte stenen vloer en de witte muren. Ze waren er nog, net als toen. Maar toch weer anders. Toen waren de muren kaal met hier en daar barsten door de verzakkingen in de bodem vanwege de mijnen. Toen hing er alleen een zwarte plank, waarop we de dagorde, het laatste nieuws en andere mededelingen konden lezen. In die gang stonden we op 22 november 1963 rond een klein transistorradiootje te luisteren naar het schokkende nieuws over de moord op president Kennedy. In die gangen hangen nu schilderijen en staan kunstwerken, die het geheel verlevendigen.
Na jaren was ik enkele dagen met zo’n 180 anderen terug op de plek, waar ik zeven van mijn jeugdjaren heb doorgebracht. De reünie te Rolduc op vrijdag 27 en zaterdag 28 april 2012 bood een levendig programma. We stonden stil bij de – voor de meesten – grote betekenis – vooral qua vorming en cultuur – van het Rolduc van die jaren voor ons leven nu. Er waren de vele ontmoetingen en verhalen over toen. Er waren de momenten van herbeleving van plekken zoals de cour, het voetbalveld, de kerk. Zelfs de gang leverde een onverwachte herinnering: Even had ik het gevoel in de tijd terug te zijn, toen er uit de deur van de keuken een zuster naar buiten kwam. Verrast waren we toen we werden verwelkomd met de woorden “Beste vrienden én vriendinnen” en bleek dat de drie meisjes, die destijds als interne hulpjes van de zusters op Rolduc verbleven, ook op deze reünie waren. Warm en inspirerend was de viering in de kerk op zaterdagmorgen met de preek door Frans Delahaye over het gevoel de laatste der Mohikanen te zijn, toen en ook weer nu. Met het zingen van het ‘Adieu Rolduc’ aan het eind van het afscheidsdiner eindigden de twee dagen van herinneringen ophalen. Tot over vier jaar!
