Even weg uit de dagelijkse stress 2017

Vanuit de redactie van de ‘Jacobsstaf ‘ ben ik gevraagd een artikel te schrijven over een pelgrimstocht van een groep leerlingen van het Varendonck College uit Asten in maart 2017. Om een indruk daarvan te krijgen heb ik de laatste dag meegelopen. Hieronder een weerslag van die tocht. 

Rond kwart voor zeven stap ik in Asten op de lijnbus naar Eindhoven. Doel van mijn reis is de Hoogstraatgemeenschap. Ik zoek er aansluiting bij een groepje jonge pelgrims: negen leerlingen uit 4-HAVO en 5-VWO van het Varendonck college in Asten. Onder de bezielende leiding van hun docenten levensbeschouwing, pelgrim Michiel Maasen en zijn collega Vincent van Hak, zijn zij drie dagen geleden in Heeze begonnen aan een vierdaagse pelgrimstocht. Vandaar hebben zij via De Hooge Berkt in Bergeijk en de Pelgrimshoeve in Vessem tot in Eindhoven gelopen. In de avonduren gaven enkele leraren een workshop, over het verwerven van zelfinzicht en het vormen van een eigen identiteit. Ik ben benieuwd hoe het hen tijdens deze tocht vergaat.

Klaar voor de start – foto: Michiel Maasen

Als ik bij de Hoogstraatgemeenschap aanbel, doet Vincent open. Hij heet mij welkom. Binnen in de gang struikel ik bijna over de op de grond liggende rugtassen. De grote jakobsschelpen wijzen ontegenzeglijk op de pelgrims die ik zoek. ‘We hebben het programma omgegooid’, is het eerste dat Vincent mij toevertrouwt. ‘We hebben de eerste dag teveel van de jongeren gevraagd’, gaat hij verder. ‘We hebben tegen de dertig kilometer gelopen en dat met volle bepakking. Dat heeft de nodige blaren en pijnlijke voeten opgeleverd. Sommigen zijn die last nog niet te boven. We gaan nu dan ook per auto naar de rand van de stad om de afstand wat in te korten’. De bagage gaat later per auto naar Asten. Drie pelgrims zullen dadelijk bij het station in Geldrop afhaken. Twee worden in verband met blessures door een ouder opgehaald en een derde moet naar de Regionale Wiskunde-olympiade.’

Aan de rand van de stad kom ik met de laatste lichting per auto mee. Een groepje hoppende jongeren proberen de ochtendkou ietwat te verdringen. De Spotify muziek komt me tegemoet. We begroeten elkaar hartelijk. Al snel voel ik mij opgenomen in de groep en lopen we samen door een landelijke en groene omgeving naar Geldrop.

Pelgrimspaspoort – foto: Michiel Maasen

Na een korte rustpauze in het centrum gaat de tocht verder onder de A67 door richting Stabrechtsche Heide. De meiden en de stoerste mannelijke deelnemer nodigen de voorbijrazende vrachtwagenchauffeurs vanaf het viaduct uit tot claxonneren en toeteren. ‘Dat is wat ik daarnet al tegen je zei, die drukte van de stad en van het wegverkeer, dat staat me steeds meer tegen’, reageert een ander op dit lawaai. Gelukkig buigt de weg snel het bos in en wandelen we via een smal paadje verder de rustige natuur in. Dan klinkt achter ons: ‘Pas op een fietser!’. Als we opzij gaan, stapt de fietser af met de vraag: ‘Is hier iemand die Janssen heet?’. ‘Ja …’ reageert een van ons. ‘Dan moet deze bankpas van jou zijn!’, aldus de fietser, die een plastic hoesje uit zijn achterzak haalt, ‘… die heb ik daarnet op het pad gevonden!’ We zijn allemaal verbaasd. Zo zie je maar dat Jacobus altijd helpt. Zoiets kun je meemaken als pelgrim. En we praten over toeval en wat je toevalt, over het vredige en het goede, dat je bij een pelgrimstocht ervaart.

Gaandeweg krijg ik gelegenheid met elke deelnemer over zijn of haar ervaringen te praten. Hoe geweldig het was om de eerste avond verzorgd te worden door een heuse pedicure, een van de moeders die toevallig op bezoek was. Zo konden blaren worden behandeld en zere voeten worden verzacht. Onderweg hebben zij elkaar beter leren kennen en aan elkaar via opdrachten en gesprekjes uitgelegd waarom ze meegaan. En hoe zij negatieve reacties van vrienden over hun deelname hebben genegeerd.

De stiltewandeling op de tweede dag heeft op alle deelnemers de meeste indruk gemaakt. Toen liepen ze vijf kilometer op enige afstand van elkaar en waren ze op zichzelf aangewezen. ‘Ik kon toen tot mezelf komen en er hoefde even niets. Precies wat ik nodig had! Want de motivatie voor het deelnemen aan deze tocht was voor mij om even los te komen uit de dagelijkse stress.’ Een motivatie die ik van meerdere deelnemers te horen krijg.

‘Ik heb deze dagen gemerkt dat ik zonder mobieltje kan en ik hoef er niet meer steeds op te kijken,’ vertrouwt een van de pelgrims me toe. ‘Het geeft me veel rust. Ik hoop dat ik dat straks kan vasthouden.’

Even op adem komen en de inwendige mens versterken – foto: Harry Keijsers

Velen zijn onder de indruk van de ervaren gastvrijheid op de logeeradressen. Ook de meditatie op de tweede avond, de wegzending vanuit de kapel in Vessem door broeder Fons de volgende morgen en een onverwachte ontmoeting met een vluchteling gisteravond in Eindhoven hebben grote indruk gemaakt. Wat niet direct met mij wordt gedeeld zijn de emotionele momenten. Die waren er volgens de begeleiders, toen de jongeren aan elkaar vertelden wat ze op de onderweg gevonden steen hadden geschreven. Op de derde dag hebben ze die bij het IJzeren Kruis in Vessem neergelegd.

Na de middagboterham aan een picknickbank gaan we de Stabrechtsche Heide op. We krijgen allen een vijftal vragenkaartjes met de opdracht deze in wisselende samenstelling twee aan twee met elkaar te bespreken. In totaal worden dat acht intensieve gesprekjes van tien minuten. Ongemerkt lopen we zo over een groot deel van de heide. Al snel kiest iedereen voor vragen vanuit ieders hart en belangstelling voor de ander. Er ontstaan boeiende dialogen. We zijn geïnteresseerd in elkaars keuzes en levenservaringen.

Intensieve gesprekken – foto: Harry Keijsers

Als we uit de natuur terugkeren in de wereld van landbouw en veestallen, beginnen de laatste loodjes te wegen. Als we het kanaal over zijn en bij de school aankomen, valt iedereen uitgeput op een bank neer. De pelgrims hebben het toch maar geklaard en zijn er trots op. Bij een kopje koffie of wat fris komt ieder weer terug in zijn drukke wereldje.   – ‘Vanavond is er een feestje bij Siris. Kom je ook?’   –  ‘Morgen moet ik weer terug naar Veldhoven: voetballen!’  –  ‘Michiel, volgend jaar wil ik weer meegaan!’

(dit artikel van mijn hand is ook gepubliceerd in “Jacobsstaf” nr. 114 van juni 2017, een uitgave van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.