Dit jaar vieren we dat 100 jaar geleden de Eerste Wereldoorlog is begonnen. Door de vele bewaarde beelden en foto’s een vreselijk en afschuwelijk gebeuren, dat honderdduizenden mensenlevens heeft gekost.
Deze maand vieren we, dat onze streek 70 jaar geleden is bevrijd van de Duitse bezettingsmacht en wij sindsdien in alle vrijheid vorm kunnen geven aan ons leven.
Deze week vieren we de jaarlijkse vredesweek onder het motto: “Wapen je met vrede, straal vreugde uit!’ Iemand die vreugde uitstraalt zal ook vrede brengen. Hoe kunnen we dat in praktijk brengen?
Zondagmorgen tijdens de eucharistieviering bij de paters in Asten:
In het evangelie stelt Jezus de vraag aan de morrende arbeiders: “Mag ik soms met het mijne niet doen wat ik verkies of zijt ge kwaad, omdat ik goed ben?” Hij geeft namelijk aan de werkers van het laatste uur net zoveel als hij aan de werkers van het eerste uur geeft (en trouwens met hen overeengekomen was). Dat bedrag is namelijk wat iemand nodig heeft om die dag met zijn gezin van te leven.
In de preek: Zijn wij ook niet vaak jaloers, wanneer aan anderen het goede gebeurt en voelen wij ons dan niet tekort gedaan? Het gaat niet om rechtvaardigheid maar om gerechtigheid.
Rechtvaardigheid wil zeggen dat ieder moet krijgen waar hij voor gewerkt heeft. Wat is afgesproken of waar hij door zijn inzet recht op heeft.
Gerechtigheid wil zeggen dat ieder krijgt wat hij nodig heeft. Die gedachte ligt ten grondslag aan de eerlijke handel. De vraag mag wel zijn: Hoe kan ik zo goedkoop mogelijk iets krijgen? Maar een belangrijkere vraag is: Heeft de maker er een eerlijk, dit is een leefbaar, loon voor gekregen?
Zondagmiddag en zondagavond:
Er komen beelden voorbij van vluchtende mensen met kinderen op de arm en sjouwend met tassen en koffers. Op de achtergrond klinken raketinslagen en ontploffen granaten. Mensen vertellen van een jongetje dat is omgekomen door een granaatinslag. Mensen vertellen van veel gewonden en doden.
Zondagmiddag zie ik die vluchtelingen in een vage zwartwitfilm in het Gemeenschapshuis in Asten waar de slagwerkgroep van Harmonie Sint Cecilia een concert gaf met historische beelden van zo’n 70 jaar geleden.
Zondagavond zie ik die vluchtelingen in heldere kleuren thuis tijdens het Journaal van acht uur. Het is de actualiteit van de dag aan de grens van Syrië en Turkije.
Dezelfde beelden daar en toen. In wezen lijkt er in onze wereld in die 70 jaar nog weinig veranderd.
Maandagavond rond acht uur op de Markt in Asten:
Zojuist is een einde gekomen aan de rondrit van een colonne legervoertuigen door Asten, Ommel en Heusden. Daarna volgt onder luid gejuich van een marktplein vol mensen de intocht van een 27-tal fietsers. Zij hebben in de voorbije dagen de route van 700 kilometer vanaf Normandië gevolgd, die onze bevrijders 70 jaar gelegen hebben afgelegd. We zingen een “Lang zullen ze leven …” voor deze fietsers en voor onze bevrijders van toen.
Vrijdagavond in het Parktheater in Eindhoven:
Bij de inleiding op een toneelvoorstelling later op die avond krijgen we een spervuur van vragen op ons gericht. Pas tegen het eind krijgen we een korte toelichting op de voorstelling “Vuurvrouwen” door het Ro-Theater. In dit stuk komen twee grote vrouwen uit het verleden, Jeanne d’Arc en Ulrike Meinhof, aan het woord. We beleven hun tevergeefse strijd tegen hun omgeving. We zien de machteloosheid van die omgeving, het katholiek Frankrijk en de West-Duitse staat van toen, om zich in te leven in de denkwereld van deze vrouwen.
We leven mee met Jeanne, die de stem van God volgt en het Franse leger aanvoert tegen de Engelsen, maar uiteindelijk toch op de brandstapel eindigt. “Mijn leven is niets. Dat over dit land de wind van de vrijheid waait, dat is belangrijk.”
We leven mee met Ulrike, die huilend een einde maakt aan haar leven, terwijl de buitenwereld haar gedachten over rechtvaardigheid niet wil begrijpen. Die wereld gaat na een dag werken liever languit met een glas wijn bij de televisie op de bank liggen. Van links georiënteerde kritische journaliste wordt Ulrike door een paar ongelukkige voorvallen tot meest gezochte terrorist. “Wie zich neerlegt bij hoe het in deze wereld nu eenmaal is, die heeft nooit geleefd!”, zo besluit zij.
De voorstelling eindigt met de vraag aan ieder van ons, toeschouwers: “Wat doe jij? Ben je nog bereid tot actie? Heb je nog idealen?” Op het moment dat we die idealen laten varen, stoppen we met dromen. En een mens zonder dromen is richtingloos, staat stil.
Zaterdagmorgen om 9 uur op de Eikelaar:
Samen met een twintigtal buurtbewoners, volwassenen en kinderen, vieren we ‘burendag’ en beginnen we met een gezamenlijk ontbijt op het plein rond de pingpongtafel. Daarna gaat men werken aan een kunstwerk voor de ingang van de wijk en aan een stallingsplaats voor enkele vuilcontainers voor de buurt.
Zaterdagmorgen bij een uitvaart in de St Willibrorduskerk in Deurne:
In deze afscheidsviering van een 82-jarige vrouw wordt zij onder andere als wereldverbeteraar betiteld en leest men een tekst voor, die gezien kan worden als haar levenstekst. Deze tekst, gevonden in de oude Sint Pauluskerk te Baltimore, gedateerd 1692 luidt als volgt:
“Wees kalm te midden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede er in stilte kan heersen. Sta op goede voet met alle mensen, zonder jezelf geweld aan te doen. Zeg je waarheid rustig en duidelijk en luister naar anderen: ook zij vertellen hun verhaal. Mijd luidruchtige en agressieve mensen: zij belasten de geest.
Wanneer je je met anderen vergelijkt zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent.
Geniet zowel van wat je hebt bereikt als van je plannen. Blijf belangstelling hebben voor je eigen werk, hoe nederig dat ook moge zijn: het is een werkelijk bezit in het veranderlijk fortuin van de tijd.
Wees jezelf. Veins vooral geen genegenheid. Maar wees evenmin cynisch over de liefde, want bij alle dorheid en ontevredenheid is zij eeuwig als het gras.
Volg de loop der jaren met gratie, verlang niet naar een tijd die achter je ligt. Kweek geestkracht aan om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Leg jezelf een gezonde discipline op, maar wees daarbij lief voor jezelf.
Je bent een kind van het heelal, niet minder dan de bomen en de sterren. Je hebt het recht hier te zijn en ook al is het je al of niet duidelijk, toch ontvouwt het heelal zich zoals het zich ontvouwt, en zo is het goed.
Heb daarom vrede met God, hoe je ook denkt dat Hij moge zijn. En wat je werk en aspiraties ook mogen zijn: houd vrede met je ziel in de lawaaierige verwarring van het leven. Met al zijn klatergoud, somberheid en vervlogen dromen is dit toch nog steeds een prachtige wereld.
Wees waarachtig. Streef naar geluk.”
Asten, 27 september 2014