DE DERTIENDE DAG
Van Medellín via Santa Amalia, Valdehornillos, Vivares, Miajadas en Ibahernando naar Trugillo (dat dit de dertiende dag is, weten we op dat moment nog niet, maar nu wel!)
Voorbij Santa Amalia fietsen we over een fietspad, denken we, maar later blijkt het de rustige opgang vanuit het dorp naar het hoger gelegen gemeentelijke kerkhof te zijn. Toch wel een goede gedachte voor de bewoners dat ze hun laatste gang in alle rust kunnen maken.
We fietsen weer tussen veel rijstvelden, akkers met bonen en aardappelen, alle rijkelijk bevloeid met water.
Dan komen we in Miajadas. Het is een druk stadje met een markt in een aantal straten. En bekend van de jaarlijkse tomatenfeesten. We zoeken een bankje in de schaduw voor een kop koffie en vinden dat bij een jongeman met een witte broek, die zich erg opdringerig gedraagt. Hij biedt ons als maar water aan, rookt de een na de andere sigaret, zegt ons goed op onze fietsen te letten, want er zijn zigeuners in de buurt.
Daarna zijn we na de autoweg richting Robledillo de Trujillo ingeslagen. Nu zitten we opeens in een heel ander landschap. Het doet denken aan de landschappen in Engelse films. Grasland omgeven met gestapelde stenen en grote zwerfkeien in een dor en grassig landschap. De naam van het dorpje was afgeplakt en iets later wordt duidelijk waarom: We komen bij een wegversperring. Die omzeilen we en we gaan verder, eerst lekker veel dalend en later vaker klimmend. Wat een verschil met vanmorgen. Nu begint het wat heuvelachtig te worden. Het is goed warm. Zo rond één uur. We fietsen door een gebied met grote fokkerijen voor stieren.
Wat een ergernis, als we tot de ontdekking komen dat we de verkeerde weg genomen hebben en nu langs de autoweg over een op- en neer-kiezelweg maar proberen weer in de bewoonde wereld te komen. Dat is in Puerto de Santa Cruz. Vandaar moeten we dan naar Ibahernandos fietsen. Omdat we nu de teller al op 60 km hebben staan, zullen we vandaag zeker tot rond de 80 km moeten fietsen. In plaats van ongeveer om drie uur zijn we rond zeven uur in Trujillo. Gelukkig treffen we het dat we terecht kunnen in een pension. Eindelijk rust.
